Стихи на беларускай мове как стать человеком

Стихи, вирши на белорусском языке поэта Якуба Коласа.

Ці ж мы, хлопцы, рук не маем?
Ці ж нам сілы бог не даў?
Ці ж над родным нашым краем
Промень волі не блішчаў?

Выйдзем разам да работы,
Дружна станем, як сцяна,
I прачнецца ад дрымоты
З намі наша старана!

Ласкава кажа мне зорка: спачынь!
Ах, мой вандроўнік, суцішся, нябожа!
Носіш ты ў сэрцы жальбу далячынь,
Атам журботны ў святым падарожжы.

Светлая зорка, ты ярка гарыш,
Одум мой горкі ўзнясі ты на крыж,
Мне ж падары ты радасць спакою!
О, не, ты далёка, халодны твой жар.
Вечар мой нікне под полагам хмар.
Арфа разбіта — чыею рукою?

Сонца грэе, прыпякае;
Лёд на рэчцы затрашчаў.
Цёплы вецер павявае,
Хмар дажджлівых нам прыгнаў.

Вось і бусел паказаўся,
Гусі дзікія крычаць,
Шпак на дубе расспяваўся,
Жураўлі ужо ляцяць.

I зіма, як дым, прапала!
Зелянее луг, ралля.
Як ад болю, ачуняла
Наша родная зямля.

Бо хоць кажуць, што з уклону
Не баліць галоўка, –
Не зважай: з ярма-прыгону
Выйшла гэта слоўка.

Не прасі, не спадзявайся
Ты на дапамогу,
Сам з нягодамі змагайся,
Сам прабі дарогу!

Хоць памогуць табе людзі
Адшукаць дарогі,
А саб’ешся, зноў ты будзеш
Абіваць парогі.

Не лісціся к сільным, дружа,
Зеллейкам-бярозкай,
Бо не выйдзеш век з-пад гужа,
Страціш вобраз боскі,

І ў людзей ты гонар страціш –
І цябе зракуцца:
Лепш змагацца вольным, браце,
Чым цярпець ды гнуцца.

Сыпле іней на бярозы,
Туліць дрэвы лёгкім пухам,
Крые руні, травы, лозы
Белай посцілкай-кажухам.

Дзеда ўсюды носяць ногі,
І к нам прыйдзе на хвілінку
Адпачыць крыху з дарогі,
Важна сеўшы на ялінку.

А ялінка. Чаго толькі
На яе няма галінках!
Свецяць зоркі і вясёлкі
У бліскучых павуцінках.

Тут лісічка, зайчык, мышка,
Рыбкі, буслік доўгавязы.
А як ззяюць на ёй шышкі,
Нібы ў іх гараць алмазы!

Каля ёлкі карагоды,
Песні, гутарка жывая,
А той дзед белабароды
Толькі ў вусы смех пускае.

Дык рассунем кола шырай,
Патанцуем на памосце,
Песняй звонкай, песняй шчырай
Прывітаем дзеда-госця.

Ветрык краскі чуць калыша,
Травы шалясцяць,
Луг зялёны жыццем дыша —
Конікі трашчаць.

Ў лозах шчэбет не сціхае,
Шум стаіць і свіст,
Ў яркім бляску спачывае
На ракіце ліст.

Спевам-гоманам і звонам
Поўніцца ўвесь луг,
I дрыжыць над ім, зялёным,
Жыватворчы дух.

I вузкія стужкі
Сялянскіх палос —
Люблю цябе, поле,
Люблю я твой плёс.

Ігрушы старыя,
Што ў жыце шумяць,
Зялёныя межы,
Далёкую гладзь.

Люблю я дарогі,
Што леглі між гор,
Ўнізе пад гарою
Ручча разгавор.

Люблю я узгоркі,
I насып-курган,
I сіняй далечы
Празрысты туман.

Люблю пазіраць я
На поле вясной,
Як ветрык жартліва
Плыве збажыной.

Калышацца жыта,
Радамі бяжыць,
А хваля паветра
Дрыжыць і дрыжыць.

Люблю я прыволле
Шырокіх палёў,
Зялёнае мора
Буйных каласоў.

Люблю я іх, люблю іх узнікненне
I вольны рух па сонечным шляху,
Іх шпаркі рост, купчастае адзенне,
Люблю глядзець, як неба сутарэнне
Узносіць іх кудлатую страху.

Чарнільніца мая глядзіць з дакорам
I думае, напэўна: «Ох, гультай!»
А я тады адказваю з пакорай:
«Я толькі пакурыць, вярнуся скора,
Хвіліначку, галубка, пачакай!»

I я за дзверы шусь! — I я на волі.
Такі табе навокала прастор!
Кучматы лес, утульны луг і поле.
Гляджу, што дзеецца ў блакітным доле,
I бачу — хмара ціснецца на бор.

Iду ў лясок сачыць за хмарай гэтай.
Між сосен дзвюх калышацца гамак.
I чую я — гром глуха грымнуў дзе-та.
Я ў гамаку, — п’ю чары, слодыч лета,
Чарнільніца ж мне кажа там: — Лайдак!

Шмат снавалі мы кросен шаўковых
З нашых думак-лятунак і мар;
Сустракалі нас ветла дубровы,
І лясы нам давалі свой дар.

Па-над рэчкай у лузе квяцістым
Мы хадзілі, бывала, не раз;
Векавыя дубы жоўтым лістам
Навявалі няўцямны нам сказ.

Жураўлі праляталі над полем,
Забіраючы лета з сабой,
Ды пагуліваў вецер на волі
З неакрэсленай ціхай журбой.

Эх, ды дзе не ляжалі пуціны!
Хіба можна іх змераць, злічыць?
Пакідалі мы дзве каляіны,
Але песня адна ў іх гучыць.

Аб той песні, што сэрца мне поўніць,
Аб табе, кім жыву я заўжды,
Я хачу, мілы друг мой, напомніць,
Прыгадаўшы былыя гады.

Грэчка зжата. Гола ў полі.
Жыта звезена даўно.
Толькі плаваюць на волі
Кучы хмар, як валакно.

Дожджык сее беспрастанку;
Вецер свішча так, як звер.
Колькі лужын каля ганку!
А гразі, гразі цяпер!

Ссохлі травы, ўсё павяла.
Слоць, плюхота, холад, цьма.
Эх, скарэй бы закрывала
Зямлю чорную зіма!

Ходзіць вецер полем з сумным спевам,
Дзе жытцо рунее новым севам.
Адышло ад нас ты, лета,
Жаўталісцем лес адзеты.

Кончыліся, дзеці, вашы гульні
Каля светлай рэчкі, каля пуні,
I на жоўценькім пясочку,
I ў зялёненькім лясочку.

Пахавайце вуды, стрэлы, лукі,
Прыступіце, дзеці, да навукі,
Каб было ўсё акуратна,
Каб вучыцца на «выдатна».

Дык павучымся ж мы зіму шчыра;
Вясна вернецца, а з ёю — вырай,
Зноў мы слаўна пагуляем,
Свежых ягад назбіраем.

Дружна і згодна станьма сцяною.
Доля не прыйдзе сама,
Воля не зойдзе к нам стараною,
Збоку дарог ёй няма.

Люд! Праканайся: толькі мы самі –
Долі свае кавалі.
Годзе жа, досыць панукаць намі,
Гнаць з нашай роднай зямлі!

Нам паганятых болей не трэба —
Будзем мы жыць без паноў.
Самі вы дбайце лепей пра неба! —
Скажам мы так да ксяндзоў.

Хіба забудзем мы тыя межы,
Што правадзілі без нас?
Раны глыбокі, ох, яшчэ свежы!
Помсты агонь не пагас.

Нас падзялілі — хто? Чужаніцы,
Цёмных дарог махляры.
К чорту іх межы! К д’яблу граніцы.
Нашы тут гоні, бары!

Будзем мы самі гаспадарамі,
Будзем свой скарб ратаваць!
Годзе той крыўды! Ў ногу з братамі
Пойдзем наш край вызваляць.

Ох, і агорклі гэтыя кпіны.
Злучым мы ў хор галасы:
Эх, вы разлогі роднай краіны,
Нашы палеткі, лясы!

Родны вы сэрцу нашаму, гмахі
Лесу, лугоў і палёў!
Досыць ўшчувалі нас паны-ляхі,
Ведаем ціск маскалёў.

Змоўкні жа, сціхні, песня пакугы!
Заварушыся, наш край!
Люд! Вызваляйся, рві свае путы,
Новыя песні спявай!

Сцелюцца валокны,
Тчэцца павуціна —
Блізка, блізка восень,
Смутная часіна!

Зажурыцца неба,
Схованае ў хмары,
I агорнуць сэрца
Нейкі жаль і мары.

Замірае лета,
Заціхаюць далі,
Сірацее рэчка,
Халадзеюць хвалі.

Стомленасць, знямеласць.
Тояць думку боры.
Шш! што та за гукі
Чуюцца ў прасторы?

Жаласна-прыгожа
Льюцца ў небе гукі,
Слухаюць лясы іх,
Луг, балота, лукі.

У бязмежным небе
Роўненькім шнурочкам
Жураўлі на вырай
Мкнуцца над лясочкам.

Меншыцца шнурочак,
У паднеб’і тае,
Вось ледзь-ледзь чарнее,
Міг — і прападае.

I стаіш ты, смутны,
Доўга пазіраеш,
Як бы нешта страціў,
А што — сам не знаеш.

Так у час расстання
З тым, хто сэрцу любы,
Адчуваеш смутак
Цяжкай страты-згубы.

I глядзіш маўкліва
На дарожку тую,
Што нясе ўдалечу
Душу дарагую.

Іду на груд павольнаю ступою.
Сумотна мне, бо я цяпер адзін,
Мне шмат чаго прыходзіць на ўспамін,
І нікну я паныла галавою.

Грудок усё ж такі, як быў, прыветны,
Гваздзічка белая, чабор на ім,
Ды ўжо гляджу я поглядам другім,
Як дуб стары, астаўшыся бяздзетным.

Стаю, маўчу, мясціны аглядаю,-
Змяніліся, і трудна іх пазнаць.
Дубоў маіх паменшылася раць,
Як і людзей у родным нашым краі.

Бязлюддзе, ціш. Высокаю травою
Вусцянскія сялібы зараслі.
Бярэзнічак заняўся на зямлі,
Атульвае разложыстую хвою.

Дарожкі той, што бегла к Балачанцы,
Няма нідзе – згубілася ў траве,
У памяці ж маёй яна жыве,
Як шмат з таго, што знікла на палянцы.

І тых, з кім я так блізка быў знаёмы,
Ужо няма: хто выселіўся сам
К апошнім тым на свеце рубяжам,
Дзе крыж стаіць журботна – нерухомы;

Другіх вайна ў далёкі свет пагнала,
І многа іх не вернецца назад;
А трэціх вынішчыў, пабіў фашысцкі кат,
І родная зямля іх не прыбрала.

І ўсё мне туту, дзе вокам я не кіну,
Нагадвае аб жорсткасцях вайны.
Знявечаны лясы,а параснік буйны
Жывек і тчэ спрадвечную тканіну.

Ідзе жыццё, буяюць яго сілы, –
Хай паспрабуе хто суняць яго, спыніць.
Снуе жыцце за ніццю сваю ніць,
І моцныя для ўзлёту яго крылы.

Я ведаю – загояцца ўсе раны:
З пажарышч край паўстане, расцвіце
Ва ўсёй сваёй красе і паўнаце, –
Наш верны шлях, ён з праўдай павянчаны!

І толькі мне адно сягоння горка:
Няма таго, з кім думкі я дзяліў,
З кім тут стаяў, з кім я шчаслівы быў,-
Пагасла ты, яснюсенская зорка.

Божа ты мой мілы!
Б’юся я, як гад,
Толькі ж дзе ні ткнуся —
«Асадзі назад!»

Помню, я жаніўся,
Добры быў мой сват.
К дзеўцы нос паткнулі —
«Асадзі назад!»

Дзеўка была важна,
Ды сусед Кандрат
Мне нагу падставіў —
«Асадзі назад!»

Трапіў раз у горад,
Быў якраз парад,
Лезу я наперад —
«Асадзі назад!»

У засеках пуста,
Жыта выбіў град.
— Дай, старшынька, ссуды.
— «Асадзі назад!»

Я з капейкі збіўся,
Зарабіць я рад.
— Ці няма работы?
— «Асадзі назад!»

Сам я растрапаўся,
Лезе з плеч халат.
— Памажэце, людзі!
— «Асадзі назад!»

Сына свайго ў людзі
Вывеў бы Ігнат.
— Вось мой сын, паночкі!
— «Асадзі назад!»

Хлеб прыслалі ў вёску,
Там галодных шмат.
Пруся я з мяшэчкам —
«Асадзі назад!»

Галаву я маю:
Быў бы дэпутат.
— Цэнзу ты не маеш,
«Асадзі назад!»

Праўда, што таіцца,
Быў і мой чарод;
Два разы на жыцці
Выйшаў я ўпярод.

Ўзбунтаваў я вёску.
Ой, быў цяжкі год!
Прыязджае прыстаў:
— Выхадзі ўпярод!

Гэта ты, мярзавец,
Ўзбунтаваў народ?
Гэй, гарадавыя,
Даць яму ўпярод!

стихи о любви

Стихи на белорусском языке

Вершы на беларускай мове: вершы пра каханне, пра жыцце, пра саму – чыстую и мелагучную родную мову, мову Купалы, Коласа, Максiма Танка. Аднак, нажаль, зусiм забытую ў сучаснасцi падрабязней. »

Стихи из серии пленница ночи

Стихи из серии серии “Пленница ночи”. Серия стихов, написанных от женского имени, как попытка раскрыть до сих пор мной самим не познаный мир женской души подробнее. »

Стихи на рисунках

Стихи на рисунках и картинках – мир, где слились две стихии: поэзия и художество! Стихи написаны поверх рисунков, которые как бы подчёркивают их неразрывную и тесную связь подробнее. »

• Главная
• Оглавление
• Скачать стихи
• Купить книгу
• Обратная связь

Содержание:

• Зачем придумана любовь?
• Любовь останется не с нами.
• Не обещайте вечную любовь.
• О Боже, как я вас любил.
• Нет верности.
• Ясные, светлые дали.
• Тихое. Светлое. Дальнее.
• Философия любви.
• Философия жизни.
• Штурм сознания.

Самые популярные стихи:

• *** (Я вас любил, чего же боле. )
• *** (Никого, ничего не бояться. )
• Не уходи
• *** (Я не хочу тебя терять. )
• Ремарка
• Каханне ёсць!
• *** (Я умру, а ты и не заплачешь. )
• *** (Моя последняя любовь. )
• *** (Зачем обманывать жестоко. )
• *** (Прошла любовь, ушли страданья. )

Комментируемые стихи:

• *** (расскажи мне, как плакали звёзды. ) (+30)
• *** (Я вас любил, чего же боле. ) (+26)
• Каханне ёсць! (+25)
• *** (Подайте руку, я – встаю. ) (+18)
• *** (Никого, ничего не бояться. ) (+17)
• *** (Но я не мёртв, я просто спал. ) (+15)
• *** (Не плюйте в душу мёртвого поэта. ) (+13)
• *** (Ну что сказать? Уже сказали. ) (+13)
• *** (Я Вас любил любовью вечной. ) (+13)
• *** (Я делаю всё, чтобы быть не прощённым. ) (+12)

Сейчас эти стихи читают в:

философская лирика

В забвеньи дней исчезнувших веков,
На всех стезях, перипетиях света,
Мы верим в жизнь, играя в дураков,
Мы верим в смерть, и не скрываем это.

Чужая боль, в прошёптанных словах,
Нам не даёт покоя, облегчения.
Мы ищем боль всегда в чужих глазах,
Чтобы Свою забыть хоть на мгновенье.

И Мы, теряя связанность веков,
Кричим “hello” вместо родного “здрасте”;
Мы проповедуем чужих Богов,
В чужих молитвах обретая счастье.

И с каждым годом, часом, мигом, днём
Мы исчезаем, Нас уже не будет.
Мы умираем, но пока живём
Мы верим в избранность лишь Наших судеб.

Да мы – цари, мы – Боги всей Земли,
И Мы всегда, везде, за всех решаем.
Природу Мы лишь покорить смогли,
Мы пол земли в асфальт упаковали.

Мы – миллиарды избранных Богов
И пусть себя Мы Сами избирали,
В забвеньи дней исчезнувших веков,
Всё это вспомнится потомками едва ли.

И даже в час последнего суда,
Мы на вопрос ответим односложно:
– Вы знаете как умерла Земля?
– Мы Нашу Землю Сами уничтожим…

*** (Я ненавидеть Вас не смею. )

Я ненавидеть Вас не смею,
Презренье – вот он Ваш удел.
Я только об одном жалею,
Что раньше Вас не разглядел.

О тех годах, что пролетели,
О людях тех, что рядом шли;
Они понять меня хотели,
Но только пустоту нашли.

Ведь всё, что было возложил я,
На алтаре своей любви.
А что взамен? – тоска, унынье,
Измены вечные твои…

Я ненавижу Вас? – немного,
Презренье – вот мой идеал;
Вы на земле искали Бога,
А я же в Вас Его искал.

*** (Банальных слов причудливое эхо. )

Был один человек, избегавший брак всю жизнь, и когда он умирал в возрасте девяноста лет, кто-то спросил его:
– Ты так и не женился, но никогда не говорил почему. Сейчас, стоя на пороге смерти, удовлетвори наше любопытство. Если есть какой-то секрет, хоть сейчас раскрой его – ведь ты умираешь, покидаешь этот мир. Даже если твой секрет узнают, вреда это тебе не причинит.
Старик ответил:
– Да, я держу один секрет. Не то чтобы я был против брака, но я всегда искал идеальную женщину. Я провел все время в поисках, и так пролетела моя жизнь.
– Но неужели на всей огромной планете, населенной миллионами людей, половина из которых – женщины, ты не смог отыскать одну-единственную идеальную женщину?
Слеза скатилась по щеке умирающего старика. Он ответил:
– Нет, одну я все-таки нашел.
Спрашивающий был в полном недоумении.
– Тогда что же произошло, почему вы не поженились?
И старик ответил:
– Та женщина искала идеального мужчину…
(Древневосточная притча)

Банальных слов причудливое эхо
Над пропастью задумчиво повисло,
Над всем, что было сказано для смеха,
Над всей моей не постоянной жизнью.

Ища себе занятие на вечер
Я трачу время попросту впустую.
А время что? Оно совсем не лечит,
А лишь меняет, всё, чем дорожу я.

Ища среди ближайших пониманье,
Ты понимаешь: близких рядом нету;
Но это ведь всего лишь оправданье,
Перед собой, за беготню по свету.

Лишь тишина вокруг тебя витает,
Нет, не витает, правит уж полгода…
Но каждый сам и для себя решает
Что это: одиночество? Свобода.

Я сам решал: на что потратить силы.
Я сам пришёл к тому, к чему стремился…
Земную жизнь, пройдя до половины…
Нажал F5, и быстро сохранился…

*** (Блеснуть, взойти на небосклоне. )

Не поступай с людьми так же, как они поступают с тобой, а поступай так, как бы ты хотел, чтобы с тобой поступали.
И тогда, даже если они будут относиться к тебе так же, как и ты к ним, они будут относиться к тебе так, как тебе того хочется.
(Neon III век после н.э.)

Блеснуть, взойти на небосклоне,
Пролить холодный, лёгкий свет,
Чтоб в мире меньше было горя,
Чтоб меньше в мире было бед.

Что бы любя – не расставались,
А разлюбив – влюблялись вновь.
Прощали чтоб, а не прощались;
Не боль дарили, а любовь.

Что бы проснувшись рано утром,
Ты не спросил, зачем ты жил;
А каждой дорожил минутой,
Своею жизнью дорожил.

Плохое может стать хорошим,
Как поглядеть, как ляжет свет.
А у того, кто жив лишь прошлым,
У того и будущего нет.

Автопортрет. (Стихов писать я не умею. )

Стихов писать я не умею,
Пошто ж бумагу мне марать?
Несу обычно ахинею.
Не в такт, а просто, чтоб сказать.

Смеюсь над не приличной шуткой,
Что сам недавно рассказал.
Пусть не смешно, зато минутку
У вас сегодня оторвал.

Я лгу всегда и лгу везде я,
Не потому, что нужно мне,
А просто так, я ж ахинею
Несу неистовой толпе.

Я циник, лжец и пустомеля,
К тому ж, в придачу, графоман:
Стихов писать я не умею;
Алкаш, расист и хулиган.

Я сам себя таким ваяю,
И этой смеси жутко рад.
Я не живу, я – догораю;
Я умер десять лет назад.

Я вас любил, а вы не дали, или все мужчины – философы

“Хорошая жена делает мужчину счастливым, а плохая – философом”
(Сократ)

Я вас любил, а вы не дали,
Я домогался – не сдались,
Что не такая, Вы сказали,
И всё, напрасной стала жизнь…

И небо стало чуть седое,
Поблекли ставни и дома,
А сердце непрерывно ноет:
“Ну где и с кем теперь она?”

Другие стали безразличны:
Они не стоят той одной,
Той, что взяла меня с поличным,
И мой разрушила покой.

Забыть пытался – бесполезно,
Простить? – она ведь идеал…
Лишь алкоголь спасал от нервов,
И как я гомиком не стал?

О девушки… Маруси, Глаши,
Богини чистой красоты…
Ведь мужики бухают ваши
Из-за таких же, как и вы…

Каким бы сильным ни был внешне,
Внутри всегда мужчина слаб.
Все войны были из-за женщин,
Все беды только из-за баб!

Вершы пра каханне

Вітаем Вас на сайце беларускай лiрычнай паэзіі

Вітаем Вас на сайце, якi прысвечаны беларускай лiрычнай паэзіі.
У нас Вы знойдзеце вершы пра каханне, якія былі напісаны беларускімі паэтамі
Калi Вы самі пішыце вершы пра каханне, пішыце ў зваротную сувязь – мы з радасцю размесцім Вашыя вершы на нашым сайце.
Захоўвайце каханне ў сваім сэрцы!

Рэйтынг аўтараў

Лепшыя вершы пра каханне

Што я гэтак даўно не з’яўляўся,
Ты прабач – я ўжо ачуняў.
Запытаеш чаго спужаўся? —
Я амаль што цябе пакахаў.

Непаверыў глыбокім пачуццям,
Нейкі стымул сабе наракаў,
Уцякаў па душэўных закуццях,
Ад кахання свайго уцякаў.

Адзінотай ісці жыццем заракаўся,
Думкай дзверы табе зачыняў.
Толькі ведай: шчаслівы, што неяк спаткаўся,
І амаль што цябе пакахаў.

Замчышча з пачуццяў збудавала:
Марыла каханне зберагчы.
I ўсяго мне падавалась мала,
І хацелась часам уцякчы.

Не таму што не хапала моцы,
Не таму што верыла ў лёс,
А таму што ты мае пачуцці
Разам з сэрцам на радзіму звёз.

Ты жывеш далёка не за морам,
Але штосьці стрымлівае нас.
Я прашу: давай паверым зорам –
Будзем разам крочыць на Парнас.

Будзем жыць, кахаць і верыць,
І па крыху шчасце будаваць,
Бо за ўсе, што нам жыццё адмерыць,
У канцы патрэбна адказаць.

Нясмелы дотык да струны. Ваганне…
І праз імгненне созгук. Як забыць?
Ты навучыўся разумець маі жаданні,
Ты навучыў мяне бязважка жыць.

Цяпер не летуценнік я. Рэальна
Праз вокны бачу твой я ценярыс.
І зноў чакаю дотыка аддана,
Как захапіцца. І пра ўсё забыць.

Мы загучалі так неверагодна,
Што нават людзі вочы ўзнялі,
Каб заўважыць нашае каханне,
На небакрай каб з намі ўзысці.

Што старыя за вар’яты:
Мелюць без прычыны,
Быццам час свой марна трацім
Мы каля дзяўчыны.

І ўсё пхнуць нас да работы,
Хоць таго не знаюць,
Што да працы я ахвоты
Без дзяўчат не маю!

З любай стрэнуся, бывае,
Прыгарну к сабе я,
Сэрца радасцю палае,
Галава яснее.

Жыць тады, сябры, ахвота,
Хораша наўкола,
Мігам робіцца работа
З песняю вясёлай!

Дык мяліце ж без прычыны
Вы, старыя людзі –
Вас паслухаем тады мы,
Як дзядамі будзем!

Пакуль вы будзеце любіць
мяне, я да вас вярнуся.
Моцарт

Як час на месцы не стаіць,
Як круціцца зямля ў скрусе,
Пакуль вы будзеце любіць,
Я ад сябе да вас вярнуся.

Каб толькі сонцу не астыць,
Я кожнай тканкаю малюся,
Пакуль вы будзеце любіць,
І я пад сонцам застануся.

Пакуль вы будзеце любіць,
Ад шчасця я не адракуся,
Бо як без вас на свеце жыць,
Вы пачакайце, я вярнуся.

У праменьні зорнай цішыні
Горад за вакном
Даўно маўчыць.
І, забыўшы стомленыя дні,
Любая заснула на плячы.

У імгненьнях мройна-залатых
Сам Анёл Цябе мне паказаў.
Захмялеў я ад вачэй жывых,
Захмялеў, таму што пакахаў.

На арэлях золкіх туманоў
Нашы душы
Гушкаліся ў снах,
І пачуцьці палымнелі зноў,
І акорды музыкі ў вятрах.

Горад па-ранейшаму маўчыць,
І, здаецца, – за сьпіною крылы.
Любая заснула на плячы –
Я шчасьлівы.

Я так баюся Вас згубіць!
Мне страшна Вас пусціць на волю!
О, Божа мой, што мне рабіць?
Я так пакутую ад болю.
Мне вельмі крыўдна, што другой
сваю падорыце Вы ўсмешку,
я так баюся, што смугой
да Вас зацягне раптам сцежку.
Мне б Вас украсці, не пусціць —
і не было б мне лепшай долі.
Я так баюся Вас згубіць,
бо Вы заўжды былі на волі.

Няма нідзе блакітных васількоў –
Такіх, што ў нас – няма нідзе.
І ўноч, і ўдзень яны – трывога сноў:
Я на чужыне не знайшоў такіх нідзе.

Тваіх вачэй блакіт, о квецік мой,
О любая, за ўсё сіней
Блакіт вачэй. Сябруе сум са мной,
Бо не знайсці ў зямлі чужой такіх вачэй.

Ты мене закружыў у карагодзе.
Верагодных пачуццяў і мараў.
Я казала табе: можа годзе?
Але ты распаліў шмат пажараў.

Ты парай што рабіць,
Зразумей маю душу.
Можа сэрца забыць
Аб усим я прымушу?

Шчасця шмат не бывае,
Нават мне не кажы,
Але ўсё астывае
На апошняй мяжы.
________________

Часам кроплі кахання знікаюць бясследна.
Мы не ведаем як і калі іх знайсці.
Толькі ты паглядзі: мы жывем з табой бедна,
Бо не выбралі шлях, па якому ісці.

Як бы пакінулі надзеі, мары
Ў рэзерве застаюцца толькі сны,
Жанчынаў там блукаюць твары
З усмешкай існае вясны.

Ласкаю сонмамі вясновы феціш,
Што думкамі юнацтва набрыяў,
Пачуццямі ўзарваўшыся у свеце,
Непараўнальнаю пяшчотаю выяў.

Я хацела зрабіць табе ласку
І з сабою забраць цябе ў казку,
Дзверы ў свет незвычайны адкрыць
І табе гэты свет падарыць.

Тваё жаданне.
Што ж, бывай.
Сілком не цягнуць
Нават праведных у рай.